DOKUNUR MU ACEP YUSUF ELİ!...
Balçıktan olma bir bedenimiz var. Adı nefis.
Bir de maneviyatımız var. Onun adı da “Ruhundan Ruh Üfleyen Nefes” ki her nüfustan ve enfesten daha nefis.
Bedenimizin sufli arzularına gem vuramadığımızda bünyemizden adeta çamur akıyor.
Bu esfelüs safilin kısmına set vuranlar da ise duruluyor, berraklaşıyor o azgın sular. Ve o “azmak” (azmak: bataklık) içinde debelenen kahverengi görünüm gide gide sirette ve surette yeşil bir nura ve semavi bir onura varıyor.
Yani insan “be”den olanı veya “be”nin olanı geriye çekmedikçe bir Elif’lik okla varamıyor menziller menziline…
Aynı ÇORUH gibi değil mi dostlar!
Kendi akışına bırakıldığında önüne çıkanı yakıp yıkan, ölüm saçan, “be-devi” göçebe kahverengi nehir. Önüne geçildiğinde ise “hadra hadra” medeniyet, medine, yemyeşil şehir…
Kısacası Çoruhunun karşısına dikilmeyenin bedenine de ruhuna da nakış nakış Yusuf’tan daha güzel YUSUF ELİ dokunamıyor…
Şu azgın nefsimizi Ruhundan Üflediğin Ruh ile senden yine sana ESEN YAKA etmek bize ZOR da senin “Ol!” emrine öyle kolay ki Yarabbi!…
Osman YAZICI
