Bir can kurtarmak için canını hiçe sayan eli öpülesi kahramanların tırnakları içine sığınan toprak... Yeniden yurt kurmak için yeter bize.
Beytullah gönüllerin duaya açılan elleri arasına sığan gök kubbe... Çadır olarak yeter bize.
Yürekten akıtılan rahmet gözyaşları... Ab-ı hayat olarak, can suyu olarak yeter bize.
İş makinelerini, yardım malzemelerini yüklenmiş tırların karlı-buzlu yollarda son surat ilerleyişi... Kaybettiğimiz zamanı telafi etmeye yeter bize.
Her şeyini kaybetmişlerin ‘göklerden gelen karara’ isyan bilmez diliyle teslimiyeti... Yaradandan gayrısına teslim olmamaya yeter bize.
Danasını depremzedelere bağışlayan, bunun karşılığında kendisine hediye edilen düveyi de bağışlayan anamızın “ana dolu” yüreği... Her alanda “bir sürü”müzün olması için yeter bize.
Enkaz altında günlerce kalmalarına rağmen yüzlerindeki tebessümle birlikte kurtarılan kardeşlerimizin sönmeyen umut ışığı...“Kamer-ayı” kıskançlıktan çatlatmak için yeter bize.
Varsın el çeksin görünen âlemler üstümüzden. “Bana beyaz giyimli çok güzel bir abla geldi. Beni yedirdi içirdi. Siz gelince gitti” diyen yavrumuza ayan olan görünmez âlem... A-sır olarak yeter bize.
Enkaz altından günler sonrası çıkarılan bebeklerin 'gülüverişleri'... Dikenli yollarda dayanma gücü olarak yeter bize.
Hasbunellahi ve nimel vekil. Nimel mevla ve nimel nasir...En güzel vekil, dost ve yardımcı olarak ALLAH cc yeter de artar bize. ALLAHU EKBER… Küçüklüğümüze, acizliğimize yeter de artar bize.
Yeter ki: Sen tut elimizden Yarabbi! Bizim korkumuz bir senden bir de sensizlikten. Nice başlar düştü toprağa. Millet olarak secdedeyiz. Toprağa düşüşümüzü, secdelerimizi Recep ayının hürmetine MİRAC’a dönüştür Yarabbi…
Osman YAZIC
