Abdullah bin Ca'fer (ra) bir gün kendi çiftliğine giderken yolu üzerinde bir bahçeye inip istirâhat eyledi. O bahçenin siyah genç bir bahçıvanı vardı. Bahçeyi beklerdi. O gencin yanına bir köpek geldi Genç, köpeği görünce köpeğe bir ekmek atıverdi. Köpek onu hemen yedi. Bir ekmek daha verdi, Onu da yedi. Üçüncü bir ekmek daha verdi köpek onu da hemen yedi. Abdullah bin Ca'fer Hazretleri o gencin haline nazar etli ve:
- Sana bir günde ne kadar ekmek verirler? diye sordu. Genç de:
- "Şu gördüğün üç ekmekten fazla vermezler" dedi. Abdullah da:
- "Niçin bir günlük nafakanın hepsini kelbe verdin? Sen kendini aç koydun" dedi. Genç köle de şöyle cevap verdi:
- "Bu mekân köpek yeri değildir. Bildim ki bu kelb uzak yerden gelmiş ve çok acıkmıştır. Onu aç göndermeği revâ görmedim. Onun karnı doysun da ben bir gün aç kalır oruç tutarım"
Bu sözü işitince Abdullah bin Ca'fer o genç köleyi ve o beklediği bahçeyi sâhibinden satın alıp âzâd etti, bahçeyi de ona bağışladı.
Böylece şu hadîs-i şerîfin sırrınâ mazhar oldu.
"Cûd ve sehâ ile mevsûf olunuz ki Cenâb-ı Allah hakkınızda cömertlikle muâmele buyursun... Cenâb-ı Hak buyurmuştur ki sen infâk et! Ben de sana infâk edeyim."
İşte bu genç köle bir saat içinde hem kölelikden ve hem de fakirlikden kurtuldu ve hem de dünyaca zengin oldu. Âhiretce nâil olacağı mükâfât-ı ebediyye ise şüphesiz daha büyüktür. (M.Sâmi Ramazanoğlu, Altınoluk Dergisi Aralık-2000)
