KADER “KAR’A” YAZI YAZMAZ
Kara yazı yazsaydı kader;
Akla karayı seçerdi hayat. Düşvâri (zorluk) koşullarda kara basanların izinden yürürdü. Çığ’lık düşerdi bahtına doğanın. Çıkar yol bulamazdı tohum, hayat evinde çürürdü. (evin: öz)
Kara yazı yazsaydı kader;
Doğar doğmaz kundaklanırdı, hayata ısınamayan varlık. Kefene gelin! derdi anadil. Söz kesilir, varlık sıfırın altında saklanırdı.
Kara yazı, kar ayazı yazsaydı kader;
Kızağa çekilir, sabrı titr etmek için yaşanırdı ömür. Toprak kayardı ayak altından. Siyah beyazın Aralığında küle dönerdi hayatın rengarengi. Kardan adamla kolkola gezerdi ölüm gözü kara biçimde. Şu batının tutuşmuş eteklerinden ateş düşerdi Ocaklara. Elde var bir havuç bir kömür.
Oysa ki hep "alın yaz’ı" der kader. Çünkü yazıcısı Erhamerrahimin'dir. Bazen "al kış" dediği olur ama bu alkış bir şükür beklentisidir. Zira kader şükredene ve sabredene takdir, nanköre tekdirdir.
Kaderin kara yazısı, ‘kar’a yazılmıştır. Geçici, temizleyici, keffaret, kıymet bildiricidir. Kader sabreden-şükredenler için kara yazı yazmaya devam etmez. “Kar”a “yaz”ı yazar ve eritir kederi.
Osman YAZICI
