KADER “KAR’A” YAZI YAZMAZ

 

KADER “KAR’A” YAZI YAZMAZ

Kara yazı yazsaydı kader;
Akla karayı seçerdi hayat. Düşvâri (zorluk) koşullarda kara basanların izinden yürürdü. Çığ’lık düşerdi bahtına doğanın. Çıkar yol bulamazdı tohum, hayat evinde çürürdü. (evin: öz)

Kara yazı yazsaydı kader;
Doğar doğmaz kundaklanırdı, hayata ısınamayan varlık. Kefene gelin! derdi anadil. Söz kesilir, varlık sıfırın altında saklanırdı.

Kara yazı, kar ayazı yazsaydı kader;
Kızağa çekilir, sabrı titr etmek için yaşanırdı ömür. Toprak kayardı ayak altından. Siyah beyazın Aralığında küle dönerdi hayatın rengarengi. Kardan adamla kolkola gezerdi ölüm gözü kara biçimde. Şu batının tutuşmuş eteklerinden ateş düşerdi Ocaklara. Elde var bir havuç bir kömür.

Oysa ki hep "alın yaz’ı" der kader. Çünkü yazıcısı Erhamerrahimin'dir. Bazen "al kış" dediği olur ama bu alkış bir şükür beklentisidir. Zira kader şükredene ve sabredene takdir, nanköre tekdirdir.

Kaderin kara yazısı, ‘kar’a yazılmıştır. Geçici, temizleyici, keffaret, kıymet bildiricidir. Kader sabreden-şükredenler için kara yazı yazmaya devam etmez. “Kar”a “yaz”ı yazar ve eritir kederi.
Osman YAZICI 

KUR'AN'DAN KISSA İKİ ADAMIN HİKAYESİ

İKİ ADAMIN HİKÂYESİ

Yüce Rabbimiz bizler için büyük ders olacak bu kıssaya, Kitab-ı Keriminde,“Onlara, şu iki adamı misal olarak anlat” diye başlar ve şöyle devam eder:

“Onlara, şu iki adamı misal olarak anlat: Bunlardan birine iki üzüm bağı vermiş, her ikisinin de etrafını hurmalarla donatmış, aralarında da ekinler bitirmiştik. İki bağın ikisi de yemişlerini vermiş, hiçbirini eksik bırakmamıştı. İkisinin arasından bir de ırmak fışkırtmıştık. Bu adamın başka geliri de vardı. Bu yüzden arkadaşıyla konuşurken ona şöyle dedi: “Ben, servetçe senden daha zenginim; insan sayısı bakımından da senden daha güçlüyüm.”

(Böyle gurur ve kibirle) kendisine zulmederek bağına girdi. Şöyle dedi: “Bunun, hiçbir zaman yok olacağını sanmam.”

“Kıyâmetin kopacağını da sanmıyorum. Şâyet Rabbimin huzuruna götürülürsem, hiç şüphem yok ki, (orada) bundan daha hayırlı bir akıbet bulurum.”

Karşılıklı konuşan arkadaşı ona hitaben şöyle dedi: “Sen, seni topraktan, sonra nutfeden (spermadan) yaratan, daha sonra seni bir adam biçimine sokan Allah’ı inkâr mı ettin?”

“Fakat O Allah benim Rabbimdir ve ben Rabbime hiçbir şeyi ortak koşmam.”

“Bağına girdiğinde: Mâşâallah! Kuvvet yalnız Allah’ındır, deseydin ya! Eğer malca ve evlâtça beni kendinden güçsüz görüyorsan (şunu bil ki):”

“Belki Rabbim bana, senin bağından daha iyisini verir; senin bağına ise gökten yıldırımlar gönderir de bağ kupkuru bir toprak hâline gelir.”

“Yahut, bağının suyu dibe çekilir de bir daha onu arayıp bulamazsın.”

Derken onun serveti kuşatılıp yok edildi. Böylece, bağı uğruna yaptığı masraflardan ötürü ellerini ovuşturup kaldı. Bağın çardakları yere çökmüştü. “Ah, keşke ben Rabbime hiçbir ortak koşmamış olsaydım!” diyordu.

Kendisine Allah’tan başka yardım edecek destekçileri olmadığı gibi kendi kendini de kurtaracak güçte değildi.

İşte burada yardım ve dostluk, Hak olan Allah’a mahsustur. Mükâfatı en iyi olan O, en güzel âkıbeti veren yine O’dur.” (Kehf suresi: 32-44)

Şirk ve dünya sevgisi, kişiyi, dünyada ve âhirette helâke götürür.

Tevhîde sarılmak ve dünya sevgisini terk etmek de iki cihanda kurtuluşa vesile olur.

TÜRKLER NE GÜZELDİR...

"Bir gün Hz. Ali (ra)'e, kendisiyle birlikte muhârebe edenlerden biri muhârebe esnâsında:
'Böyle bir fitnenin içinde bu işin sonu ne olacak?' diye sormuş. O da:
'Din kıyâmete kadar bâkîdir.' dedikten sonra bir müddet başını önüne eğmiş, öylece kalmış. Hatta etrâfındakiler uyudu zannetmişler. Sonra Hz. Ali (ra) başını kaldırıp üç defâ:
'Ni'mel Etrâk, ni'mel Etrâk, ni'mel Etrâk!':
'Türkler ne güzeldir! Türkler ne güzeldir! Türkler ne güzeldir!' dedikten sonra: 'Din Türkler elinde kalacak, Türkler ile yücelecek ve kıyâmete kadar bâkî kalacak!' buyurmuş."
(Kaynak: Menâkıb-ı Şerefiyye, Şeyh Şerafeddin Zeynel Abidin)

AYIPLARI ÖRT

“Bir kul, bu dünyada başka bir kulun ayıbını örterse, kıyamet gününde Allah da onun ayıbını örter.” 

Hz. Muhammed (SAS)
(Müslim, Birr 72. Buhârî, Mezâlim, 3)