TOHUM BİTERSE… Geçmişten bugüne gelen ek, geleceğe salınan kök… Hem atadır hem atidir tohum.

 

TOHUM BİTERSE… Geçmişten bugüne gelen ek, geleceğe salınan kök… Hem atadır hem atidir tohum.

Tohum biterse (yeşerirse) filizler kalem olur. Yapraklar sayfa sayfa kâğıt. Kök hâlini toprağın derinliğinden alır kelimeler, uzatır ekini uçsuz bucaksız göklere. Çiçeklerin cümbüşüyle mürekkep mürekkep renk gelir talihin terkibine ve insan bir harflik tohumla ambarını “cümle”nin meyveleriyle doldurur. Çiçek gibiliği ile hayret ve hayranlıktan açık bıraktığı ağızlara koca bir “A!” bırakır. Doyuma erer insan “be”sinde. Hele bir de “Ce!” deyip gözlerini dünyaya açmaya görsün. Geleceği kahkahalara boğar bebeklerin tebessümünde. Hayatın “abc”si, alfabesi; insanın bir tanesi, bin bereketidir tohum. Destansı bir hayatın hayallerine konuverince tohum; bir eli yağda bir eli balda, bir ayağı yerde bir ayağı göktedir insanın. Yerli yerindedir havasını bulan her şey. Dünün bugünle dirsek teması, yarının ana temasıdır tohum. Tohum biterse (tükenirse) kırılır hayatın kalemi, defteri dürülür. Yaprak dökümünden hüküm giyer mevsimler. Bağ bahçelerin cennet yeşilliği yasak meyve kılınır âdemoğluna. Bacası tütmez hayatın. Yanarsa bir tek tohumun yokluğuna yanar ocaklar. Tohumun yeşermediği toprak kuyularda artık sürgün veren sadece mezar taşlarıdır. Zira ancak tohumun çatladığı topraklarda kefeni yırtar hayat. Tohum şekil olarak en çok 0’a benzer. Filizi ise 1’e. 0 içindeki 1’dir tohum. Aynı bilgisayarların açılışkapanış düğmesi gibi. Çünkü hayatın kodları, verileri, DNA’sı tohum adlı o bilgisayarda saklıdır: 01. “Nasıl olur öyle küçük bir cüssede böyle büyük bir güç?” demeyin! Tohum, Yaradan’ın “Ol!” emridir. O, “Ol!” derse o da olur, şu da olur, bu da olur… Varsa tohum yoksa tohum… Hayatın varı yoğu tohum…

TOHUM BİTERSE...

TOHUM BİTERSE...
Tohum biterse... Filizler kalem olur. Yapraklar kağıt. “Kök” halini topraktan alır kelimeler, uzatır “ek”ini göklere. Çiçek cümbüşüyle renk gelir talihin terkibine. İnsan, bir harflik tohumla ambarını “cümle”nin meyveleriyle doldurur.

Tohum hayatın alfabesi, abc’sidir. Çiçek güzelliğinin hayretten açık bıraktığı ağızların “a!”sıdır. Göz-gönül-karnını doyuran “be”sini yine bir harflik tohumda bulur insan. “Yok!”un “yok”luğu, varlığın “he!ce”sidir tohum. Halık-ı Rezzak’ın hayatın bahtına “baharı 'yazı'vermek” için görevlendirdiği ihsan ve ikramın sırrıdır tohum. İnsanın “bir tanesi” hayatın “bin bereketi”dir.

Tohumun toprağa 'düşü'vermesiyle hayallerine kavuşur hayat. Çiçek çiçek 'gülü'verir yüzü. Köklerin en derin uykusunda göklerin “rüya gibi”sine filizlenir umutları. Tohumun yeşil ışığı(yla) geçmiştir bugüne. Gövde gösterisine şahitken an, yapraklarıyla hep yeni bir sayfa açar geleceğe.

İnsanın huzurla ‘temas’ı, sevincin ana ‘teması’dır tohum. Destansı bir hayatın hayallerine 'konu'verince tohum, bir ayağı yerde bir ayağı göktedir insanın. Gayrı “yerli yerinde”dir “havasını bulan” herşey…

Tohumla sağda sıfırdır insan. Tohum şekil olarak en çok sıfıra (0) benzer. Tohum; toprak, su, güneş, hava ve insanla kurduğu birliktelikle önce filizlenir 0’ken 1 olur. Sonra dallanır, budaklanır, yaprağa dönüşür, çiçek açar, meyve verir. Öyle çok manalar ihtiva eder ki gayrı özeti sağdaki sıfırdır. 10 olur. Verimin yüzü (100) olur. 1.000 bereket olur.

0 içindeki 1’dir tohum. Aynı bilgisayarların açılış-kapanış düğmesi gibi. Çünkü hayatın kodları, verileri, DNA’sı o bilgisayarda saklıdır. 01.

“Nasıl olur böyle küçük bir cüssede böyle büyük bir güç?” demeyin! Tohum; Yaradan’ın “ol” emridir. O, “Ol!” derse o da olur bu da olur…

Tohum biterse (tükenirse)... Hayatın kalemi kırılır, defteri dürülür. Yaprak dökümünden hüküm giyer mevsim. Cennet nimetleri “yasak meyve” kılınır Âdemoğluna. Ocağı tütmez artık hayatın. Tohumun yokluğuna yanar da yanar… Tohumun yeşermediği kuyularda artık sürgün veren sadece mezar taşlarıdır.
Tohumun bitişinde iki lafı bir araya getirir insan:
Ya TOKUM…
Ya YOKUM…
OSMAN YAZICI