PİRİ PAK BİRİ KİR

PİRİ PAK BİRİ KİR

Zulmet yıldırımları çarpınca zihnime
Bir kuru gürültüyle sökün eder gökler
Kökler hâksız yere ekilir
Nefsine zulmetmiş kul tohumundan
Bir mazlum filizlenir şimşek hızıyla
Ahı yerde kalmaz, Arş-ı Âlaya çekilir
Kanlı ellerim yıkanır garip gözyaşlarımla
Ayağımda Kızıldenizler birikir
Sahilinde Hz. Musa girdabında Firavun
Piri pak biri kir…

Sağ elim baltayı vurur putlara
Güneş, kan kızıllığında
Ay, kefen beyazında can çekişir
Sol elimin beslediği altın buzağı
Yayılır Tanrı Dağlarında
Boğa, burnuna konan sinekle tepişir
Ateş püskürür İblis bağrından
Volkan ağzında gül bahçeleri birikir
Şahikasında Hz. İbrahim eteğinde Nemrut
Piri pak biri kir…

Kimi kapılarını içerden açar gönlüm
Lat, Menat, Uzza’nın Beytullah işgaline
Seccademin eşgalinde şirkin fil izleri belirir
Kimi de Âli omuzlarda kırılır şirkin çirkin silüeti
Kaçacak delik ararken fillerin ordusu
Kara örtü içinde tekbir dehlizleri belirir
Kalb kâbemin önüne kurulur cenk meydanı
Kuş beyinliler yerde ve gökte birikir
Üstte Ebabil yerle yeksan Ebrehe
Piri pak biri kir…

Niyet sevabım çıkarken Uhud tepelerine
Amelim çıkamaz Medine hendeklerinden
Ok atılır ileri, yayım geri geri gerilir
Bir Vahşi hüzün gezer Medine sokaklarında
Mızrağında Hz. Hamza hem de Müseyleme kanı
Kerbela kurutur Bedir’de coşan sularımı
Sırat-i Mustakim yolundaki adımlarda
Med cezirler birikir
Sağ şeritte Hz. Hüseyin sollanan Yezid
Piri pak biri kir…

İnsanım ben, Âdem oğluyum
Sol dalımda cennetten sürgün yemişlerim
Sağ omuzumda cennetin sürgünleri
Ebu Cehil yetişir toprağımda hem Hz. Ebu Bekir
Arı gibiyim ağzımda bal kuyruğumda iğne
Sinek kanatlıyım biri zehir ötekinde panzehir
Ahsen-i Takvim’den Esfelüs Safilin’e kadar
Gökle yer arasında makamlar birikir
Senasında Makam-ı Mahmut, fenasında İblis
Piri pak biri kir...
Osman YAZICI

İNSANIMIZIN “HAVA” ARACI (İHA)

İNSANIMIZIN “HAVA” ARACI (İHA)

İlimden 'i-yi' aldılar önce. Milletimizin bahtına hep iyi günleri getirmek, dünyanın tahtına iyiliği geçirmek için yola çıktılar. “Yerli yerinde” atılan adımlarla göklerin ufkuna ‘çıkar’ oldular.

Hayallerin en ‘ha’sına kuruluydu saatleri. Zalimin kabusu olurken rüyaları, mazlumun hatırında hep hayra yoruldular.

Sonra azmin “a!”sına açık bıraktılar hayret ve hayranlığın yol ağzını. “Teker teker” geçtiler engelleri köklerinden aldıkları güçle. Batılın bayrağını paspas etmek için semavi göndere kanatlandılar.

Önce İHA oldular. Sonra savaşın değil sulhun silahını kuşanıp selamın, sevginin en öz-gür 'se’sini eklediler meydan okuyuşların diline. SİHA oldular. Hakkın, haklının, hakka'niyet'in kulaklarını çınlattılar.

‘İnsansız hava aracı’ydı önceki isimleri. Kabarttılar sevginin, merhametin “Ana dolu” göğsünü. Çok geçmeden kıvancın, gururun hava sahasında “İnsanımızın ‘Hava’ Aracı” oldular.

Haydi İHA-SİHA!

Uç yeniden en uç-üç noktalara… Ay yıldızdan getirdiğin umut ışığıyla dağıt kara bulutları.
Kuş misali kanatlan en “uç ak”lara… “Kuşluk” vaktinin serinliğini, aydınlığını getir zulmetin ateşiyle kavrulmuş gönüllere…
Bir güvercin gibi yuvanı kur yeniden Sevr önüne... Koru ardında saklı olan Yâr-i Gar’in davasını.
Ebabil ol... Taşa tut Hacer Hacer örülmüş Kâbeyi yıkmaya can atan ebreheleri.
Zümrüd-ü Anka gibi taşı zaferleri kaftan kafa.
Miraç ol Burak gibi.. Allah’tan başkasının önünde eğilmeyen yiğitlerin secdelerine.
Haydi tekrar tekrar uçur bizi sevinçten havalara.
Bütün dünya dönüp dönüp izlesin sema gösterini.
Bİ DAHA… Bİ DAHA…
Osman YAZICI

 

UMUT KESİLMEZ

Fil çoğalsın.. Ebabilden umut kesilmez
Firavun azsa da Nil'den umut kesilmez
Zalimler ölmüyor diye yese kapılma
Sabret hele.. Azrailden umut kesilmez..!

(Abdurrahim KARAKOÇ)